دانشگاه شهید بهشتی

لینک سایت: sbu.ac.ir

معرفی شرح خدمات:

• مشاوره فنی و مطالعات اقتصادی
• مشاوره ماشین آلات و برگزاری مناقصه
• طراحی معماری و چیدمان آشپزخانه صنعتی
• طراحی و محاسبات تأسیسات مکانیکال و الکتریکال
• تهیه اسناد مناقصه پیمانکاری و ساخت پروژه

سیر تاریخی تاسیس دانشگاه شهید بهشتی    

هر چند از تاسیس رسمی دانشگاه شهید بهشتی شصت سال می ­گذرد (از سال 1338)، اما پیگیری اسناد و مدارک موجود[1] نشان می­ دهد اندیشه­ ی ایجاد دانشگاه ملی ایران از سال 1290 شمسی وجود داشته است. اسناد موجود بیانگر آن است که درخواست تاسیس دانشکده­ی پزشکی این دانشگاه در سال 1331 توسط سید مهدی فیروز آبادی و عبدالباقی فربود به وزارت دربار داده می ­شود[2]. همچنین مدارک دیگری مبنی بر سند تاسیس مدرسه دانشگاه ملی[3] وجود دارد که وزارت معارف، امتیاز افتتاح مدرسه ­این دانشگاه را در سال 1334 طی حکمی به «ابوالحسن خان شریف» می ­دهد. پس از دو سال به دلیل برخی تغییرات، امتیاز مدرسه­ دانشگاه لغو گردید.

برخی از اسناد دیگر[4] به سخنرانی دکتر علی شیخ الاسلام به نمایندگی از دانشجویان ایرانی در برابر محمدرضا پهلوی در سفر سال 1333 وی به آمریکا اشاره دارند و آن سخنرانی را منشاء پیشنهاد تاسیس این دانشگاه می‏ دانند. همچنین در تیرماه سال 1338، چندتن از اساتید دانشگاهی (از جمله جهانشاه صالح و برخی از اساتید دانشگاه تهران) خواستار ملاقات با محمدرضا پهلوی برای تاسیس این دانشگاه شدند.[5]

دلایل تاسیس دانشگاه

در سخنرانی دکتر شیخ الاسلام، مهم ­ترین دلیل ایجاد دانشگاه ملی ایران، پیشگیری از مهاجرت جوانان ایرانی از کشور عنوان شده بود. جلوگیری از بیکاری برخی از فارغ ‏التحصیلان در کشور، ناکارآمدی سیستم دانشگاه تهران و ایجاد تغییرات مثبت در کل کشور از دیگر دلایل تاسیس دانشگاه بوده اند.

محل تاسیس دانشگاه

پس از آنکه علی شیخ الاسلام تحقیقات جامعی درمورد دانشگاه ­های غیر دولتی در خارج از کشور انجام داد و به ایران بازگشت ابتدا در آذرماه 1338، در خیابان رامسر تهران دبیرخانه ای برای پیگیری امور تاسیس دانشگاه راه اندازی نمود. در اسفند 1338، این دبیرخانه ­غیررسمی به دستور محمدرضا پهلوی و موافقت حسین علاء به خیابان پاستور پلاک 57 منتقل شد. مسئولیت اصلی دبیرخانه، شناسایی آن دسته از دانش آموختگان ایرانی در اروپا و آمریکا بود که اشتغال رسمی و مشخصی نداشتند.

پس از افتتاح رسمی دانشگاه از سوی پهلوی دوم، یک و نیم میلیون مترمربع از اراضی منطقه­ی سعادت آباد تهران به دانشگاه واگذار شد و پس از یک ­سال بررسی­ های فنی و علمی مقرر شد به دلیل برخوردار نبودن این منطقه از جاده­ مناسب و آب و برق، ضمن باقی ماندن اراضی مذکور در مالکیت دانشگاه، هفتاد هزار متر مربع از اراضی منطقه­ ی اوین که پیشتر، هتل هیلتن و سازمان تاسیسات دفع آفات وزارت کشاورزی در مجاورت آن بنا شده بود، از سوی وزارت کشاورزی به دانشگاه واگذار شود[6].

مخالفت ­ها با تاسیس دانشگاه ملی

همزمان با قوت گرفتن اندیشه ی تاسیس دانشگاه جدید، مخالفت ­هایی نیز صورت گرفت. منشا اصلی مخالفت با تاسیس دانشگاه جدید، هیات رئیسه وقت دانشگاه تهران (دکتر احمد فرهاد معتمد رئیس دانشگاه تهران، دکتر میمندی نژاد رئیس دانشکده دامپزشکی و مهندس عبدالله ریاضی رئیس دانشکده فنی) بودند. بهانه ‌اصلی این مخالفت، تکمیل نشدن دانشگاه تهران و اولویت داشتن توسعه این دانشگاه بود.

تاسیس دانشگاه ملی ایران

در ۸ آبان ۱۳۳۹ اساسنامه  رسمی دانشگاه ملی تدوین و مورد تصویب شورای عالی فرهنگ قرار گرفت. این اساسنامه شامل پنج فصل و بیست و دو ماده بود.

بر اساس نخستین این اساسنامه، هیئت مؤتمنین مشتمل بر 9 شخصیت حقوقی و 3 شخصیت حقیقی بودند. شخصیت‌ های حقوقی شامل وزیر دربار، مدیرعامل بنیاد پهلوی، وزیر فرهنگ، یک نماینده سنا، دو نماینده مجلس شورای ملی، مدیرکل بانک ملی ایران، رئیس اتاق بازرگانی و رئیس دانشگاه و شخصیت ‌های حقیقی سه نفر از شخصیت های علمی و اقتصادی کشور بودند. در 25 بهمن 1339، دانشگاه با دو دانشکده  بانکداری و علوم مالی اقتصادی و معماری به صورت رسمی افتتاح شد. این دو دانشکده در سال­ های اولیه، 200 دانشجو را پذیرش کردند.

تغییرات در دانشگاه ملی

لفظ ملی به آن دسته از موسسات غیردولتی اشاره داشت که برای تامین بودجه خود به پرداخت شهریه دانشجویان وابسته بودند. از این‌رو، دانشگاه ملی که به صورت مستقل و بر اساس تامین شهریه از دانشجویان اداره می‌ شد در سال‌ های اولیه از آنجا که تامین شهریه­ دانشگاه برای بسیاری از اقشار جامعه دشوار بود، تنها افراد طبقه متوسط و بالای جامعه، امکان پذیرش در این دانشگاه را داشتند. اما در سال 1353 با رایگان شدن تحصیل در دانشگاه، امکان ورود تمام اقشار جامعه به این دانشگاه فراهم گردید و دانشگاه به صورت عمومی اقدام به پذیرش دانشجو کرد.

پس از انقلاب اسلامی

پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ به موجب قانونی که در شورای انقلاب تصویب شد، دانشگاه ملی دانشگاهی دولتی اعلام شد و در خرداد ۱۳۶۲ ستاد انقلاب فرهنگی با تغییر نام دانشگاه از «ملی ایران» به «شهید بهشتی» موافقت کرد. در سال ۱۳۶۴ براساس مصوبه  هیئت دولت جمهوری اسلامی مبنی بر تأسیس وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، مراکز درمانی و دانشکده‌ های پزشکی و پیراپزشکی از دانشگاه شهید بهشتی منفک و با نام دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی فعالیت خود را آغاز کردند.

هم اکنون دانشگاه شهید بهشتی در شصتمین سال تاسیس خود با 19 دانشکده، 11 پژوهشکده، قریب به 900 نفر عضو هیات علمی و بیش از 19000 دانشجو در حال فعالیت است.